วันหยุดกับสายฝนพรำ อาจเป็นวันน่าเบื่อหน่ายสำหรับใครหลายฅน การรอคอยก็เช่นกัน มันคือความทรมานที่น่าเบื่อหน่ายไม่ต่างกัน เพียงแต่ว่าบางทีการรอคอยใครสักฅนในวันฝนพรำนั้น อาจเป็นเพียงสุขเดียวที่ฉันจะไขว่คว้าได้
ผ่านกระจกร้านกาแฟเล็กๆ นี้ออกไปคือสายฝนที่โปรยละอองแต่เช้า ไม่มีทีท่าว่าจะหนักขึ้น และดูว่าจะไม่สร่างซาโดยง่ายเช่นกัน กลิ่นกาแฟกรุ่นละมุน ฉันสูดลมหายใจละเลียดบรรยากาศรอบกายด้วยรอยยิ้ม
"รอผมนะครับ สัญญาว่าปลดประจำการจะรีบกลับมา" เสียงนุ่มๆ ของเขาบอกกับฉันในวันนั้น วันฝนตก ณ ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนี้ เขาวิ่งฝ่าสายฝนออกไปเมื่อรถโดยสารประจำทางจอดเทียบฝั่งถนน ยังไม่ลืมที่จะหันมาโบกมือให้กับฉัน
เขาคือชายชาติทหารที่ฉันควรภูมิใจ ใช่ฉันควรภูมิใจ แม้จะแอบหวั่นลึกๆ ที่เขาเลือกสมัครประจำการยังสามจังหวัดชายแดน แต่นั่นแหละ ฉันควรเชื่อใจ และควรปล่อยให้เขาได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการ
ทุกวันอาทิตย์ฉันจะมานั่งรอที่นี่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ส่งข่าวมาก็ตาม บางครั้งบางที เขาก็มาโดยไม่ได้บอกกล่าวเช่นกัน และถึงอย่างไร การได้นั่งรอสำหรับฉันมันคือความสุขอย่างที่บอก แม้ต้องกลับไปโดยไร้วี่แววของเขาก็เถอะนะ ฉันได้สุขทั้งเวลาที่รอแล้วนี่นา
ความจริงฉันได้ข่าวของเขามาสักระยะแล้ว เรื่องการเสียชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ แต่นั่นคงไม่ทำให้ฉันเลิกที่จะมานั่งรอเขาที่ร้านกาแฟแห่งนี้ได้หรอก ฉันบอกแล้วอย่างไรล่ะ ว่าการได้นั่งรอนั้น อาจเป็นสุขเดียวที่ฉันจะไขว่คว้าได้.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น