เธอกับฉัน เราพบกันโดยบังเอิญที่ร้านกาแฟหน้าอำเภอ เธอยิ้มรับอย่างเสียไม่ได้ก่อนทอดสายตาสู่เบื้องหน้าดุจเดิม
"เปล่า มารอพี่เขา" เธอตอบโดยไม่ได้หันมองด้วยซ้ำ บนโต๊ะตัวนั้นไม่มีสิ่งใดนอกจากเวลาซึ่งค่อยๆ เคลื่อนไปอย่างแผ่วเบา
"กาแฟหน่อยไหม เธอชอบอะไรล่ะ ลาเต้ รึมอคค่า" ฉันถาม
"กินเถอะ กินไม่เป็นหรอก" เธอยังคงใช้สำเนียงเรียบห้วนและไม่มองฉันแม้แต่หางตาเหมือนเคย ฉันหย่อนกายกับโต๊ะซึ่งไม่ห่างกันนัก หลังสั่งกาแฟก็หยิบมือถือมาเปิดเฟซบุ๊ก เช็กอิน ร้านกาแฟหน้าอำเภอ ก่อนทักทายเพื่อนๆ
เธอยังคงนั่งนิ่งกับเวลาที่ว่างเปล่า ฉันอดที่จะชำเลืองมองเสียไม่ได้ในบางขณะ นานแล้วที่เราห่างกัน หากเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก ทั้งความงามและการแต่งกายที่เรียบง่ายสมความเป็นกุลสตรี
เส้นทางของแต่ละคนนั้นต่างกันนัก เธอมีครอบครัวได้สามีมีหน้ามีตา ส่วนฉันถึงจะมีลูกชายหญิงแล้วแต่ยังคงใช้ชีวิตตามคืนวัน หลายคนที่ผ่านเข้ามาก็เพียงเพื่อรอเวลาที่จะผ่านไปเสียเท่านั้น
บนอำเภอคงจะเลิกประชุมกันแล้วสินะ สามีของเธอในชุดสีกากีเดินมายังรถซึ่งจอดอยู่ข้างสนาม เธอจากไปเงียบเชียบดุจความเคลื่อนไหวของเวลา ฉันมองตามกับความรู้สึกสงสารซึ่งไม่ได้เสแสร้ง หากแต่รู้ดีว่าเธอน่าสงสาร ถึงจะได้สามีร่ำรวยมีหน้ามีตา แต่จะมีประโยชน์อะไรหากเธอไม่ได้มีค่ามากไปกว่าแม่ของลูกเพียงเท่านั้น
วันนี้หากไม่มีธุระเธอคงไม่ได้นั่งรถมากับเขาหรอก สามีผู้ใหญ่บ้านที่เจ้าระเบียบสมชื่อของเธอ ฉันไม่แปลกใจเรื่องชุดที่เธอใส่ แม้มันจะดูไม่สมวัยเอาเสียเลย ฉันรู้ว่าเธอแทบไมีมีสิทธ์ที่จะคิดอะไรเองด้วยซ้ำ เธอผู้เปรียบได้ดั่งทาสในเรือนเบี้ย เพราะแม้แต่ห้องน้ำ เธอยังต้องแยกกันใช้กับสามี...
ไม่ต้องห่วงหรอกนะผู้ชายคนนี้ ฉันไม่มีวันที่จะทวงคืนจากเธอหรอก น้องสาวที่น่าสงสารของฉัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น