ข้องคอกิ่วลูกนั้นยังคงแขวนอยู่ที่เสาข้างฝา ผมลืมมันไปเลยสินะ ทันทีที่เหลือบเห็นและนึกได้ผมก็รีบหยิบมันมาเปิดฝาก้มหน้าสอดสายตาลงไปดู กบตัวหนึ่งแห้งตายอยู่ข้างใน แม่คงลืมที่จะเอามันไปทำกับข้าวหลังจากที่ผมหาได้มันจึงแห้งตายอยู่ในนั้น...
ไอร้อนกลางทุ่งช่วงหน้าแล้งแบบนี้ไม่ได้มีผลอะไรต่อเด็กๆ ที่นี่นัก ทุ่งนายังเป็นสถานที่วิ่งเล่นและทำกิจกรรมของเด็กหลายคน ซึ่งรวมถึงผมกับไอ้หมายด้วย วันนี้้ราสองคนออกทุ่งกันแต่เช้า พร้อมหวายที่ติดขอเหล็กตรงส่วนปลาย และข้องคนละลูกสำหรับการออกหาแยงกบที่จำศีลอยู่ในรูช่วงหน้าแล้งแบบนี้
การออกมาหาปูหาปลาหรือออกหาแยงกบในทุ่งแบบนี้จริงๆ แล้วมันก็คือการออกมาเล่นนอกบ้านสำหรับผมเสียมากกว่า ด้วยผมนั้นเป็นเด็กที่จะไม่ค่อยจริงจังกับการหากินมากไปกว่าการเที่ยวเล่น จึงไม่ต้องแปลกใจว่าในขณะที่ไอ้หมายแยงกบได้วันละสี่ห้าตัวขึ้นไป แต่ผมไม่เคยที่จะได้เลยสักตัวในแต่ละวัน จะมีได้ก็ที่ไอ้หมายมันแบ่งให้เท่านั้นแหละ...
ตะวันสายใกล้เที่ยง วันนี้เราสองคนออกหาแยงกบกันทั่วทุ่งแต่ก็ยังไม่มีใครได้สักตัว แม้จะออกไปยังพื้นที่ซึ่งไม่เคยไปกันแล้วก็ตาม ผมจึงชวนไอ้หมายกลับเพราะเราออกมากันครึ่งค่อนวันแล้ว และผมก็เริ่มเบื่อแล้วด้วย
ผมเดินร้องเพลงลั่นทุ่งขณะทึ่ไอ้หมายหัวเราะขำเป็นบางที แม้มันดูจะไม่ค่อยชอบใจนักที่คว้าน้ำเหลวในวันนี้ก็ตาม และนั่นทำให้มันยังคงมองหารูกบแยงไปเรื่อยในระหว่างเดินกลับ มันทำให้ผมต้องยืนรอ และชักเริ่มเบื่อนิดๆ ที่ยังมัวโอ้เอ้...
แล้วผมเก็เหลือบเห็นเข้าพอดีขณะที่ทอดตามองเรื่อยเปื่อยด้วยความเซ็ง ที่ข้างหัวคันนานั่น รูกบขนาดใหญ่ทีเดียว ผมลองแหย่ขอลงไป และรู้สึกได้ในขณะชักกลับ ผมยิ้มด้วยความดีใจ
"ข้าได้กบ" ผมร้องเสียงดังบอกไอ้หมาย และเป็นทันทีที่รู้สึกได้ถึงความเฉยชาบนสีหน้ากับแววตาหมั้นไส้คู่นั้น ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันจึงเปลี่ยนท่าทีฉับพลันอย่างนี้ ได้แต่ดึงขอขึ้นมาช้าๆ กบตัวใหญ่ทีเดียวที่ติดขึ้นมา ความดีใจเมื่อสักครู่แทบไม่เหลือกับท่าทีของไอ้หมาย
ผมค่อยๆ ปลดกบออกจากขอกับความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไอ้หมายเคยแบ่งกบให้ผมตลอด แต่กบตัวเดียว จะแบ่งกันอย่างไรได้ล่ะ ผมอยากยกกบให้ไอ้หมายไปเลย แต่มันก็เป็นกบตัวแรกที่ผมแยงได้ ผมอยากที่จะเอาไปอวดแม่ด้วยนี่นา
กับความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ผมหย่อนกบลงข้องเงียบๆ และตลอดทางกลับบ้าน ผมกับกับไอ้หมายก็ไม่ได้คุยกันเลย
ในที่สุดผมหยิบมันออกมาจากข้อง กบตัวใหญ่ที่ตอนนี้แห้งแฟบไม่ต่างจากความภูมิใจที่ห่อเหี่ยว ผมนึกถึงไอ้หมายซึ่งไม่เคยชวนผมไปแยงกบอีกเลยนับจากวันนั้น ก่อนโยนซากความภูมิใจนั้นทิ้งไปในที่สุด.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น